آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا
نوش‌داروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می‌خواستی حالا چرا
عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده‌ایم
دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا
وه که با این عمرهای کوته بی‌اعتبار
این‌همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا
شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود
ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا
ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت
اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا
آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند
در شگفتم من نمی‌پاشد ز هم دنیا چرا
در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین
خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا

ا بی حبیب خود نمی‌کردی سفر
این سفر راه قیامت می‌روی تنها چرا
شاعر: شهریار

چه رسم جالبیه ؟!

محبتتو میذارن پای احتیاجت ،

صداقتتو میذارن پای سادگیت ،

سکوتتو میذارن پای نفهمیت ،

نگرانیتو میذارن پای تنهاییت ،

و وفاداریتو پای بی کسیت ،

و اونقدر تکرار میکنن که خودت هم باورت میشه که

تنهاییو بی کسیو محتاج !!

چیـزی نمیـخـوآهَم جـز . . .

یـکــ اتــآقِ تـآریک

یـکـ مـوسیقـے بے کَلآم

یـکـ فنجـآن قهـوه بـهـ تَلخـی ِ زهـر !

وَ خـوآبـے بـه آرآمـے یـکــ مـَرگ هَمیشـگـے . . . !

خــــــسته از تـــکرارهای بی بـــــدیع
خـــــسته از جـــلادهای چون پـــــری

خـــــسته از دنـــیای بی رحم و زمان
خــــــــسته از فریادهایی بــــی امان

خــــــسته از پــــرواز بی پر گشته ام
خــــــسته از دلــــدار و دلبر گشته ام

خـــــــسته ام، خسته از کوی تجلی
خـسته ام، خسته از مجنون و لیلی

خــــستــــــه از خـــــود، از هــــمـــــه
از صـــــدا،از ســکــــوت و همــهـمـــه

خـــسته از اشــــک های بی کــــران
خســـته از افسوس های دیــــگـــران

خــــسته از دردم، تو تـــکرارم نکـــــن
خـــواب نـــاز نیست این، بیدارم مکن

تشنه عــــشـــق نیستم، نازم مــکن
آواز نیست ایــــن، دیگـــر، سازم مکن

خسته از حمد و تیمم، از ســـجـــــود
خسته از احساس هــای بی وجــــود

خسته ام، خسته تر از هر خسته ای
بــی پناه و عــاصی از هر دل بستگی

سکوت کن
همچون قوی خفته در آب
سکوت کن
شاید سکوت مرحمی باشد
همچون می ناب
سکوت کن
آنچنان که پر افتاده
به خاک عاشق پرواز نشود
سکوت کن
سکوت یعنی بازی
وقتی که می بازی
سکوت کن
سکوت یعنی فریاد
فریاد ز دست جلاد
سکوت کن
سکوت یعنی پنجره
پنجرهای رو به حیات
کنج حیات خلوتی شاد
سکوت کن
سکوت یعنی هستی !
آن هنگام که ندانی
کجایی و با که هستی؟!
سکوت کن
آرام
.
.
.
کوتاه
.
.
قشنگ به زندگی بزن لبخند ...

کوک کن ساعتِ خویش ! اعتباری به خروسِ سحری ، نیست دگر

دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است
کوک کن ساعتِ خویش !
که مـؤذّن ، شبِ پیـش
دسته گل داده به آب
. . . و در آغوش سحر رفته به خواب
کوک کن ساعتِ خویش !
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
که سحر برخیزد
شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین
دیر برمی خیزند
کوک کن ساعتِ خویش !
که سحر گاه کسی
بقچه در زیر بغل ، راهیِ حمّامی نیست
که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
رفتگر مُرده و این کوچه دگر
خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است
کوک کن ساعتِ خویش !
ماکیان ها همه مستِ خوابند
شهر هم . . .
خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند
کوک کن ساعتِ خویش !
که در این شهر ، دگر مستی نیست
که تو وقتِ سحر ، آنگاه که از میکده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر ،
و در این شهر سحرخیزی نیست

من به آمار زمین مشکوکم تو چطــــــــــور؟ اگر این سطح پر از آدمهاســـــــــــــــــــ ــت
پس چرا این همه دلها تنهاســـــــــــــــت؟
بیخودی می گویند هیچ کس تنها نیست
چه کسی تنهانیست؟ همه از هم دورند
همه در جمع ولی تنهاینـــــــــــــــــــ ــــــــــد
من که در تردیدم تو چطور؟
نکند هیچکسی اینجا نیســــــــــــــــــــــ ـــت
گفته بود آن شاعر :
هر که خود تربیت خود نکند حیوان است
آدم آنست که او را پدر ومادر نیســـــــــت
من به آمار،به این جمـــــــــــــــــــــــ ـــــع
و به این سطح که گویند پر از آدمهاست
مشکوکم
نکند هیچکسی اینجا نیســــــــــــــــــــت
من به آمار زمین مشکوکــــــــــــــــــــ م
چه کسی گفته که این سطح پر از آدمهاست؟
من که می گویم نیست
گر که هست دلش از کثرت غم فرســـــــوده ست
یا که رنجور و غریــــــــــــــــب
خسته ومانده ودر مانده براه
پای در بند و اســـــــــــــــــــیر
سرنگون مانده به چــــــــــاه
خسته وچشــــــــــــم به راه
تا که یک آدم از آنچا برسد
همه آن جا هستــــــــــند
هیچکس آن جا نیست
وای از تنـــــــــــــــــــــــ ــها یی
همه آن جا هستـــــــــــــــند
هیج کس آنجا نیســـــــت
هیچکس با او نیســـــــــت
هیچکس هیچکـــــــــــــس
من به آمار زمین مشکوکم
من به آمار زمین مشکوک
چه عجب چیزی گفت
چه شکر حرفی زد
گفت:من تنهایم
هیچکس اینجا نیست
گفت:اگر اشک به دادم نرسد می شکنم
اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم
بر لب کلبه ی محصور وجود
من در این خلوت خاموش سکوت
اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم
اگر از هجر تو آهی نکشم
اندر این تنهایی
به خدا می شکنم به خدا می شکنم
من به آمار زمین شک دارم
چه کسی گفته که این سطح پر از آدمهاست؟

شاید تا فردا یا شاید تا…

تا آخر دنیا!

دلم تنگ است این شب ها

یقین دارم که میدانی

صدای غربت من را

از احساسم تو میخوانی

شدم از درد تنهایی

گلی پژمرده و غمگین

ببار ای ابر پاییزی

که دردم را تو میدانی